Ölüm haqda düşünəndə həmişə Əziz Nesinin “Men necə intihar edim?” adlı hekayəsi yadıma düşür. Bu hekayənin mövzusu həmişə gözlərim qabağında canlananda şaqqanaq çəkib gülürəm. Bu yazını oxuyanlar mənim hansı hekayədən söz  açdığımı yəqin ki, bilirlər. 

Bilməyənlərə isə bu  hekayənin qısa məzmunun açıqlayıram, qoy onlar da oxuyub gülsünlər.

Deməli, hekayənin məzmuna görə, bir adam özünü öldürmək istəyir. Müxtəlif yollarla istəyini gerçəkləşdirməyə çalışır. Amma nə illah eləyir, özünü öldürə bilmir. Belə ki, o birinci dəfə özünü asmaq istəyir, lakin ipin keyfiyyətsizliyi ucbatından ölümdən qurtulur. Sən demə, ip çürük imiş. İkinci dəfə isə evindəki qazı açır, hər yeri bağlayır və düşünür ki, indicə tir-tap yerə düşüb öləcək. Amma bu dəfə də əcəl ondan yan keçir. Məlum olur ki, sən demə, qaz iyi əvəzinə evə təmiz hava daxil olurmuş. Yəni qaz satanlar balona qaz yerinə hava doldurub satırmışlar. Hə, qəhrəmanımız üçüncü dəfə bıçaqla özünü o biri dünyaya vasil etmək istəyir. Ancaq yenə heç nə hasil olmur. Bu dəfə isə bıçağın kütlüyü onu ölümdən xilas edir. 

Sonra isə qəhrəman öz-özünə: “Yahu, bu məmləkətdə nə qoyurlar rahat yaşayaq, nə də ki, qoymurlar rahat ölək”- deyir və bir restorana gedib orda ağzından gələnə qədər yeyib-içir. O qədər yeyir, axırda elə hala düşür, bir də gözünü açanda görür ki, xəstəxanadadır. 

Nəticədə, bu qəhrəman nə qədər özünü öldürməyə çalışsa da bir şey çıxmır, xəstəxanada sağalır və başa düşür ki, nə qədər eləsə də özünü öldürə bilməyəcək. Deyir, bu məmləkətdə nə ölmək olmur, heç olmasa sürünə biləydik.

Bu hekayənin gülməli cəhətindən başqa düşündürücü hissəsi də var. Əgər insanın alnına ölüm nə vaxt yazılıbsa o vaxt da öləcək. Bu qaydanı heç kəs poza bilməz.

Qocalar heç vaxt ölümdən qorxmurlar. Sizcə nədən bu belədir?

Yəqin yaşadıqları illərdə bütün görüləcək işlərini bitiriblər və qocalanda da ölümlərini gözləyirlər. Təbii ki, qorxmadan. Amma mən inanmıram ki, bir adam nədənsə qorxmasın. Hər insanın içində qorxu yatır.

“Bir nəfərin ölümü - ölümdür, iki milyon nəfərin ölümü isə statistikadır.” Bunu Remark deyib. Həqiqətən də onun sözündə böyük məna var. Ölüm tək olur. Onda ölümün adı ölüm olur.

Bu dünya top kimi yuvarlaqdı. Bir gün gələcək dayanacaq, bir gün hamımız torpaq olacağıq... Əsl ləyaqətli insanlar isə nə yaşamaq üçün, nə də ölmək üçün heç kimə yalvarmazlar. Bunu özlərinə sığışdırmazlar. Bu dünyada bir adam hamını öldürə bilməz... Amma hər kəs ölümlüdür. 

Bu ölkədə də Əziz Nesinin obrazının dediyi kimi nə qoyurlar düz-əməlli yaşayaq, nə də qoymurlar ölək.

Bağışlayın, da sizi də bu ölüm söhbəti ilə bezdirdim.